Дзень трэці: давер Богу.

 Людвік пакінуў сваю сям’ю і паехаў у Парыж, каб у Семінарыі падрыхтавацца да святарства. Упершыню ён адчуў сябе вельмі вольным і адказным за сваё жыццё. Ён усведамляў, што перад ім яшчэ шмат спакусаў і жыццёвых выпрабаванняў. Ён абраў свой шлях, абапіраючыся толькі на Бога і Яго Провід. Грошы, якія ён меў у кішэні, і рэчы, прыгатаваныя яго матуляй для падарожжа, ён аддаў першаму бедняку, якога сустрэў у дарозе. Пазней, калі ён сустрэў іншага жабрака, але ўжо не меў, чаго даць, памяняўся з ім адзеннем – аддаў яму сваё новае, а сабе ўзяў яго старое і бруднае. Вольны, нічога не маючы, Людвік склаў шлюб цалкавітай убогасці і ахвяравання сябе Божаму Провіду, шлюб, які захоўваў на працягу ўсяго свайго жыцця. Блэн, які суправаджаў свайго сябра на шляху фармацыі да святарства, запісаў: “У гэты час Людвік бязмежна аддае сябе ў рукі Божага Провіду, з даверам і супакоем, так, як бы Яна цалкам над ім чувала. Нават торба золата, якая б яго чакала ў Парыжы, не дала б яму большай упэўненасці”.

Святы Людвік на працягу ўсяго свайго жыцця захаваў вялікі і цалкавіты давер Богу і Яго айцоўскаму Провду. Ён асабіста зведаў шмат унутраных і вонкавых цяжкасцяў. Жыў у крайняй убогасці, ва ўнутнанай і вонкавай цемры, звязанай з ажыццяўленнем свайго місіянерскага паклікання і заснавання Ордэна. Але ва ўсім ён спакойна і з цалкавітым даверам аддаваўся Богу, як сам казаў, Айцу, які заўсёды праяўляе Сваю прысутнасць і Свой клопат. Менавіта пра гэта св. Людвік піша ў адной са сваіх песняў: “Мы здзіўляемся Провіду, які ўсё вядзе да мэты, усё ведае, усім кіруе, моцна і лагодна ўсё растаўляе, нават самую маленькую рэч. Увесь сусвет пра яго кажа, заўсёды і паўсюль, уся зямля поўная яго дзівоснага парадку: змены пораў года, аблокі ў небе, ўсё, што жыве, кіраванае так, каб узаемна сабе дапамагаць. Гэтая мудрасць распасціраецца з аднаго канца да другога, у адно імгненне вока, адным позіркам усе пазнае і ўпаракдоўвае. Бог ведае пра нашыя цяжкасці, Ён ведае пра ўсе нашыя патрэбы, і як добры наш Айцец, тысячамі спосабаў клапоціцца аб тым, каб даць нам Сваю дапамогу. Таму пакладзем сваю надзею ў Яго бязмежную дабрыню, таму што Ён прагне, каб мы ад Яго чакалі таксама часовых дабротаў, натуральных дабротаў, якімі карыстаемся кожнага дня, такімі, як адзенне, ежа і кожная іншая дапамога. Паспрабуем зразумець гэтую вялікую таямніцу Збаўцы, якой Ён жадае нас навучыць праз Сваю любоў: цалкам спадзявайцеся на вернага Бога, адпачніце на грудзях Яго Айцоўскай дабрыні” (Песня 28).

Малітва. Пане наш Божа, св. Людвік заўсёды давяраў Тваёй Айцоўскай дапамозе, а мы ўсё яшчэ мала Табе давяраем. Дапамажы нам і праз заступніцтва св. Людвіка ўдзялі нам ласку, каб мы моцна і з даверам верылі Табе. Просім Цябе таксама аб ласцы… (інтэнцыя ў якой молімся). Праз Хрыста, Пана нашага. Амэн.

Ойча наш… Вітай, Марыя… Хвала Айцу… 

Літанія да св. Людвіка дэ Манфора