Дзень восьмы: настаўнік трывання ў ласцы.

  З пастаральнага досведу, як місіянер, Манфор быў глыбока перакананы, што вытрываласць з’яўляецца вялікай праблемай людскіх душаў і таму заахвочваў прыняць духоўнасць прысвячэння. Праблема вытрываласці ў добрым з’яўляецца вельмі істотнай у жыцці веры. Гэта рэчаіснасць, у якой прысутнічаюць: Божая ласка, людская вольнасць і крухкасць людской натуры, выкліканая яе мінулым, слабасцямі і зраненнямі, негатыўным уплывам свету і шатана, спакусамі і ўяўленнямі. Каб мы маглі збіраць плёны, мы павінны трываць у ласцы, павінны быць вернымі ласцы Божай. Зерне, якое ўпала ў зямлю, павінна памерці, потым паволі і ўкрыта ўзрастаць, тады ў свой час яно прынясе плёны. Марыя, якая заўсёды была верная і вытрывалая, дапамагае душы, якая Ёй аддаецца, каб яна вытрывала ў вернасці і такім чынам прыносіла плёны.

Св. Людвік заахвочвае: “Нарэшце, што наймацней заахвочвае нас практыкаваць дадзенае ўшанаванне Найсвяцейшай Дзевы — менавіта тое, што гэта найцудоўнейшы сродак вытрываць ў цнотах і застацца вернымі. Чаму большасць навяртанняў грэшнікаў недаўгавечныя? Чаму яны зноў так лёгка ўпадаюць у грэх? Чаму большасць справядлівых замест таго, каб уздымацца ад цноты да цноты і атрымліваць новыя ласкі, губляюць часта і тую маленькую колькасць ласкаў, што маюць? Гэтае няшчасце здараецца, як я ўжо сказаў, ад таго, што чалавек, маючы сапсаваную, слабую і нясталую чалавечую натуру, спадзяецца на сябе і абапіраецца на свае ўласныя сілы, а таксама лічыць сябе здольным захаваць скарб сваіх ласкаў, цнотаў і заслугаў.  Праз гэтае набажэнства мы давяраем Святой Дзеве, якая застаецца вернай, усё, што ў нас ёсць. Мы прымаем Яе за поўную ўладарку ўсіх нашых дабротаў натуры і ласкі. Мы давяраемся Яе вернасці, абапіраемся на Яе моц, будуем на Яе міласэрнасці і любові, каб Яна захавала і памножыла нашыя цноты і заслугі, нягледзячы на супраціў д’ябла, свету і цела, што робяць усе намаганні, каб іх у нас адабраць. Мы кажам Ёй, як добрыя дзеці сваёй маці і добрыя слугі сваёй гаспадыні: «Depositum custodi. Мая добрая Маці і Гаспадыня, я прызнаюся, што атрымаў праз Тваё заступніцтва ад Бога больш ласкаў, чым заслугоўваю, а мой згубны досвед вучыць мяне, што я нашу гэтыя скарбы ў вельмі крохкім начынні, і я занадта слабы і нягодны, каб захаваць іх самому: adolescentulus sum ego et contemptus. Праз ласку прымі на захаванне ўсё, што мне належыць, і захавай дзеля мяне праз Сваю вернасць і моц. Калі Ты будзеш мяне сцерагчы, я нічога не згублю; калі Ты будзеш мяне падтрымліваць, я не ўпаду; калі Ты будзеш мяне абараняць, я буду захаваны ад маіх ворагаў” (ТСУ 173).

Малітва: Пане наш Божа, Ты заклікаеш нас, каб мы вытрывалі на шляху веры да канца жыцця. Праз заступніцтва Найсвяцейшай Панны Марыі і св. Людвіка удзялі нам ласкі, каб мы добра жылі сапраўды хрысціянскім жыццём і шчасліва памерлі. Просім Цябе таксама аб ласцы… (інтэнцыя ў якой молімся). Праз Хрыста, Пана нашага. Амэн.

Ойча наш… Вітай, Марыя… Хвала Айцу… 

Літанія да св. Людвіка дэ Манфора