Значэнне скульптуры

Мастак імкнуўся прадставіць усе галоўныя рысы духоўнага вобраза св. Людвіка. Твар святога паказвае яго адданне апостальству; правая рука ўзнятая ўверх як пэўны, вельмі напружаны, жэст загаду, а левая рука трохі апушчаная ўніз і на ёй абапіраецца крыж. Святы прыцягвае крыж да сябе, як бы далікатна яго прытулячы. Гэты жэст заклікае да чытання тэкстаў св. Людвіка, якія кажуць пра крыж Езуса Хрыста. Асаблівым чынам ён заклікае да чытання “Лісту да сяброў Крыжа”. Постаць святога вельмі моцная, такая, якім Манфор быў у жыцці. Яна сімвалізуе моцны дух Манфора, жыццё якога было поўнае руху, намагання, з рэдкім адпачынкам.

Мастак не мог забыцца пра святы ружанец, важны элемент духоўнасці св. Людвіка. Святы трымае вялікі ружанец, які спадае з левага боку, каб нагадаць пра шлях, якім ён дайшоў да святасці: праз Марыю да Езуса, таму што ружанец з’яўляецца разважаннем над Таямніцамі Езуса Хрыста з духам Марыі. Верны слуга Марыі – гэтая рыса духоўнай постаці св. Людвіка выражаецца ў жэсце правай нагі, якой ён топча д’ябла. Манфор прароцкім спосабам кажа пра гэтую барацьбу. (гл. ТСН 50-51).

Унізе постаць д’ябла, прыдаўленага да зямлі нагой святога; у левай руцэ ён трымае Трактат і спрабуе яго разарваць, а правай засланяе твар, каб у яго не трапіў позірк св. Людвіка. У агульным сэнсе, усё гэта з’яўляецца мастацкім увасабленнем прароцтва з Трактату (гл. ТСН 114), якое датычыцца будучыні гэтага твора.

Прыгажосць скульптуры з’яўляецца адлюстраваннем унутранай прыгажосці св. Людвіка, які цалкам аддаўся Марыі, каб быць цалкам адданым Езусу.