У святога Людвіка быў
вельмі цудоўны духоўны шлях, якім Бог яго праводзіў, а ён быў Яму вельмі
паслухмяны. Любоў да Бога і бліжняга, асабліва да тых, што знаходзіліся ў
вялікай патрэбе, былі падставай гэтага шляху.
Ужо з дзяцінства і з
першага ўзрушэння яго сумлення, Людвіка прыцягвала Божая любоў. “Ён аддаляўся
ад сваіх равеснікаў, каб пазбягаць іх забаваў, хаваўся, каб маліцца на ружанцы
перад абразом Маці Божай". Кс. Альбін, сябра і семінарыйны прыяцель св.
Людвіка напісаў: “Часта сярод нас ён выглядаў так, як бы знаходзіўся ў
пачуццёвым экстазе, адключаны, захоплены Богам. Ён не мог запанаваць над сваімі
ўзрушэннямі сэрца, якое было прасякнутае Божай любоўю, і ўздыхаў за сталом, на
рэкрэацыі, паўсюль. Гэта быў вынік гарачых натхненняў Божай любові ў Святым
Духу, які пранікаў сэрца, каб дазволіць пакашатваць Яго слодыч”.
Гэтая любоў да Бога, а
таксама малітва, былі падставай яго святога духоўнага шляху ажно да найвышэшай
вяршыні малітвы. Адкрываючы сваё сэрца для Бога, распаленае любоўю, як сталы
святар і місіянер, ён запісаў: “О мой Божа, я прагну Цябе любіць, я пачынаю
згараць, Ты мяне захапляеш. Дазволь мне любіць Цябе” (Песня 138, 1).
Адначасова з узрастаннем
любові да Бога, у чулым сэрцы св. Людвіка ўзрастала любоў да бліжняга. Аднаго
дня, калі ён быў яшчэ ў семінарыі, маці Людвіка, Жанна, наведвала бедных у
касцёле св. Іва ў Рэннах. Яна пазнаёмілася з адной беднай жанчынай і спыталася,
хто яе туды прывёў, а яна адказала: “Твой сын, спадарыня. Гэта ён знайшоў мне
тут месца і прывёў мяне сюды.” Няма сумневу ў тым, што яго маці была шчаслівая
і ганарылася сваім сынам.
Людвік вельмі чула
перажываў цярпенні бліжніх і ўчынкамі любові, якія былі незвычайнымі, перамагаў
тых, што закрывалі свае сэрцы на патрэбы іншага. Усё сваё жыццё св. Людвік
адносіўся да ўбогіх з верай, перажываючы кожную такую сустрэчу як працяг сваёй
любові да Езуса ў Эўхарыстыі. З такой самай пяшчотай, любоўю і палкасцю, якая
праяўлялася ў малітве, Людвік падыходзіў да кожнага ўбогага, у якім бачыў
самога Езуса. Бедныя называлі яго “добры айцец Манфор”.
Малітва. Пане, наш Божа, св. Людвік дэ Манфор усё сваё жыццё правёў так, каб
любіць Цябе і бліжняга, а мы так мала праяўляем гэтую любоў. Праз яго заступніцтва дапамажы нам перамагчы
нашыя маладушныя сэрцы і ўсё тое, што нам перашкаджае сапраўды любіць. Пачуй
нашую просьбу і праз яго заступніцтва дай нам чыстае сэрца, каб мы любілі
чыстай любоўю. Просім Цябе таксама аб ласцы… (інтэнцыя, ў якой молімся). Праз
Хрыста, Пана нашага. Амэн.
Ойча наш… Вітай, Марыя… Хвала Айцу…
