Характар і мэта
Арт. 1 – Таварыства Марыі Каралевы Сэрцаў аб’ядноўвае вернікаў, кансэкраваных і свецкіх, якія, прагнучы быць сведкамі праўды Евангелля[1], вырашаюць захаваць вернасць абяцанням святога
хросту праз цалкавітае прысвячэнне сябе Хрысту праз рукі Марыі. З
гэтай мэтай яны бяруць абавязак дасканалага
практыкавання ўшанавання Найсвяцейшай Дзевы Марыі, якому навучаў св.
Людвік-Марыя Грыньён дэ Манфор, якога яны абіраюць сваім духоўным правадніком і настаўнікам[2].
Арт.2 - § 1 – Таварыства Марыі Каралевы Сэрцаў, арганічна злучана з Таварыствам Місіянераў Марыі і ня мае ўласнай
юрыдычнай структуры[3]. Яго супольнікі прымаюць удзел, кожны ў сваім асяроддзі, у місіі айцоў
Манфартанцаў у Касцёле: рыхтаваць Валадарства Езуса праз Марыю[4].
§ 2 – Таварыства Марыі Каралевы Сэрцаў з’яўляецца такім
чынам “пашырэннем” Таварыства Місіянераў Марыі,
але не ў тым сэнсе, каб ахапіць усіх, а дзеля таго, каб „раней ці пазней Найсвяцейшая Панна мела больш, чым калі, сваіх дзяцей,
слугаў і нявольнікаў любові, і каб праз Яе Езус Хрыстус, мой Настаўнік, яшчэ
больш валадарыў у сэрцах”[5].
§ 3 – Таму Таварыства не служыць Таварыству Марыі, але
разам з ім служыць Марыі Каралеве, служыць святому Касцёлу, душам, Божаму
народу, служыць Валадарству Езуса праз Марыю.
Цэнтры
Арт. 3 – Міжнародны Цэнтр Таварыства Марыі Каралевы Сэрцаў мае сядзібу ў генеральным доме Таварыства Місіянераў Марыі. Кожная краіна
можа мець свой уласны рэгіянальны цэнтр, заснаваны Генеральным Настаяцелем або
яго дэлегатам.
Арт. 4 - § 1 – Генеральны Настаяцель
Таварыства Марыі з’яўляецца Генеральным Дырэктарам Таварыства Марыі, Каралевы
Сэрцаў. Ён мае ўладу прызначэння для розных цэнтраў дэлегаванага Дырэктара на
нацыянальным, рэгіянальным або мясцовым узроўні.
§ 2 – Жадаючы прызначыць Дырэктарам аднаго з цэнтраў
Таварыства дыяцэзіяльнага святара, Генеральны Настаяцель павінен перш за ўсё
атрымаць згоду Ардынарыя гэтага святара; што датычыцца святара з манаскага
ордэна, але не Манфартанца, ён павінен атрымаць згоду вышэйшага настаяцеля
гэтага манаха.
Роля Дырэктараў
Арт. 5 - § 1 – Генеральны Дырэктар дае Дырэктарам Цэнтраў
указанні і інструкцыі, якія ён лічыць патрэбнымі, а таксама чувае над іх
выкананнем.
§ 2 – Генеральны Дырэктар дае дазвол на заснаванне новых цэнтраў. Ён мае права на вывучэнне і зацвярджэнне, са згоды сваіх дарадчыкаў,
статутаў кожнага асобнага цэнтра.
Арт. 6 - § 1 – Дырэктары Цэнтраў служаць дапамогай супольнікам
Таварыства ў пазнаванні, паглыбленні і больш поўным перажыванні духоўнага
шляху, які з’яўляецца спадчынай св. Людвіка-Марыі Грыньёна дэ Манфора. Яны
заклікаюць да веранага выконвання абяцанняў святога хросту, гэта значыць верна
наследаваць Езуса Хрыста, Спрадвечную і Ўцелаўлёную Мудрасць, дзеля збаўлення
свету праз цалкавітае адданне сябе Марыя, дзякуючы якой, праз усемагутнае
дзеянне Святога Духа, Езус пажадаў прыйсці да нас.
§ 2 – Дырэктары Цэнтраў павінны нагадваць супольнікам
Таварыства пра абавязак распавядаць у сваім асяроддзі, перш за ўсё ўласным
прыкладам, пра гэты жыццёвы шлях, каб як мага хутчэй надышло Валадарства Езуса
праз Марыю.
Арт. 7 – Паколькі
супольнікі маюць сапраўднае права на атрыманне фармацыі, якая ім патрэбна і
якой яны шукаюць, Дырэктары маюць абавязак забяспечыць ім, пасрэдна або
беспасрэдна, пачатковую і сталую фармацыю.
З гэтай мэтай Генеральны Настаяцель паклапоціцца аб тым,
каб падрыхтаваць праграму або падручнік, дзе ён выразна вызначыць этапы, якія
трэба прайсці перад тым, як кандыдат будзе прыняты да Таварыства, а таксама
абавязкі сталай фармацыі. Генеральны Настаяцель прадставіць праграму або
падручнік для аналізу і зацвярдэння Генеральнай Радай.
Супольнікі
Арт. 8 – Таварыства Марыі Каралевы Сэрцаў адчынена для кожнага верніка (свецкіх, духавенства, манахаў), якія прагнуць ісці духоўным і апостальскім шляхам, які прапануе св.
Людвік дэ Манфор. Для асобаў з манаскіх супольнасцяў дзейнічае канон. 307, § 3.
Арт. 9 – Асоба, якая прайшла неабходную фармацыю і падрыхтоўку,
пасля гэтага прачытала Акт Прысвячэння Езусу, Спрадвечнай і Ўцелаўлёнай
Мудрасці, праз Марыю, паводле формулы св. Людвіка дэ Манфора, можа быць
прынятая да Таварыства. Прыняцце адбываецца пасля складання кандыдатам
матываванай просьбы і згоды Дырэктара, у хвіліну ажыццяўлення Акту Прысвячэння,
прачытанага ў прысутнасці Дырэктара або яго дэлегата, пасля гэтага імя
кандыдата завісваецца ў рэгістрацыйную кнігу Таварыства.
Абавязкі
Арт.10 – Прысвячэнне, праз якое вернік злучаецца з Таварыствам, патрабуе абавязку
жыць духоўнай спадчынай святога Людвіка-Марыі дэ Манфора, застаючыся ў сваім
становішчы, асяроддзі і месцы працы. Вернік будзе імкнуцца да таго, каб зрабіць
гэтую спадчыну сутнасцю ўсяго свайго жыцця, дазволіць, каб яна прасякнула яго
ўчынкі і апостальства.
Штодзённа аднаўляючы асабісты акт прысвячэння, па меры
сваіх магчымасцяў ён падтрымлівае апостальства Таварыства Марыі, падпарадкоўваючыся
ўказанням Генеральнага Дырэктара.
Арт. 11 – Для зацікаўленых супольнікаў Генеральны Дырэктар можа
стварыць унутры Таварыства:
- групу, якая возьме абавязак праз абяцанні або шлюбы,
адпаведныя іх становішчу, жыць паводле евангельскіх цнотаў у духу навучання св.
Людвіка-Марыі дэ Манфора;
- групу, якая будзе займацца асаблівай формай
апостальства ў духу навучання св. Людвіка-Марыі дэ Манфора.
Арт. 12 – Генеральны Дырэктар паклапоціцца аб тым, каб падрыхтаваць з гэтай мэтай
спецыяльны рэгламент, які будзе адпавядаць як пакліканню ўзгаданых членаў, так
і характару Таварыства. З
удзелам дарадчыкаў ён яго прааналізуе і зацвердзіць, калі ён будзе прызнаны годным для таго, каб праводзіць вернікаў шляхам, які
вядзе да Спрадвечнай і Ўцелаўлёнай Мудрасці, Езуса, Сына Божага і Сына Марыі.
Дзяленне духоўнымі дабротамі
Арт. 13 – Пастля далучэння да Таварыства яго супольнікі становяцца духоўна з’яднанымі з усёй манфартанскай сям’ёй. З радасцю прымаюць удзел у літургічных святах, якія з’яўляюцца знакам і ажыццяўленнем гэтай еднасці. Звеставанне Пана, 25 сакавіка, з’яўляецца галоўным святам Таварыства. Свята Божага Нараджэння - 25 снежня свята Беззаганнага Зачацця - 8 снежня, свята Святога Людвіка-Марыі Грыньёна дэ Манфора - 28 красавіка, таксама асаблівым чынам святкуюцца супольнікамі Таварыства. Яны бяруць удзел у духоўных багаццях, якія ўдзяляе манфартанскай сям’і Тая, што „бяз рэшты аддаецца Тому, які дае ўсё”.
Арт.14 – Уступленне ў Таварыства стварае ўзаемныя повязі братэрства
і салідарнасці паміж усімі супольнікамі манфартанскай сям’і. Нова далучаны
супольнік удзельнічае ў радасцях і цярпеннях сваёй новай сям’і. Ён адчувае сябе
шчаслівым, калі можа чэрпаць са скарбніцы гэтай сям’і і імкнецца ўзбагаціць яе
малітвай і ахвярай свайго жыцця, удасканаленага манфартанскім актам прысвячэння.
Змены ў статутах
Арт.15 – Са згоды сваіх
дарадчыкаў Генеральны Настаяцель можа рабіць змены ў дадзеных статутах,
зацверджаных Апостальскай Сталіцай. Гэтыя змены, аднак, не могуць парушаць
характару і мэты Таварыства. Servatis Caeteris de jure servandis.
Тэкст зацверджаны ў Рыме
26.04.2001г.
Адпусты
Моцай Дэкрэту Апостальскага Пенітанцыярыя ад 22 maja 2001г.
Супольнікі Таварыства Марыі Каралевы Сэрцаў могуць
атрымаць поўны адпуст пры звычайных умовах (сакрамэнтальная споведзь,
прыняцце Святой Камуніі, малітва ў інтэнцыі Святога Айца), а таксама выракаючыся
ўлякай прывязанасці да якога-небудзь граху, прачытаюць або адновяць
абяцанне верна захоўваць Статуты, прынамсі прыватна:
1. У дзень уступлення ў Таварыства;
2. У Вялікі Чацвер, літургічнае свята Божага Нараджэння,
Звеставання Пана, Беззаганнага Зачацця Дзевы Марыі, у дзень успаміну св.
Людвіка-Марыі Грыньёна дэ Манфора, а таксама ў першую суботу кожнага месяца.
[1] Яны з’яўляюцца сведкамі
праўды па прыкладзе Езуса, які кажа
Пілату, што
прыйшоў, каб сведчыць аб праўдзе (пар. Ян 18,37); па прыкладзе ўсіх пакутнікаў, свецкія асобы з’яўляюцца
супрацоўнікамі праўды (пар.
3Ян 8); Apostolicam Actuositatem, 6); “Паколькі Айцец жадае, каб мы пазналі і па-сапраўднаму
палюблі Хрыста ў кожным з нашых братоў, словам і ўчынкам, даючы такім чынам сведчанне
праўдзе” (пар. Gaudium et Spes, s. 93).
[2] Пар. Redemptoris Mater, стар. 48
[3] Пар. ККП, каноны 303 i 312, § 2.
[4]
Пар. Сапраўдная пабожнасць,
стар.
227; Манфартанец сёння,
стар.
9, 39, 48.
[5] Сапраўдная пабожнасць, стар. 113.