[105] Пасля таго, як мы адкрылі і асудзілі ілжывую пабожнасць да Святой Дзевы, трэба сказаць некалькі слоў пра сапраўдную. Сапраўднае ўшанаванне Святой Дзевы: 1) унутранае; 2) пяшчотнае; 3) святое; 4) сталае і 5) бескарыслівае.
Сапраўднае ўшанаванне
Найсвяцейшай Дзевы ўнутранае.
[106] Па-першае, сапраўднае ўшанаванне
Святой Дзевы ўнутранае, гэта значыць, яно зыходзіць з сэрца і душы. Яно
нараджаецца з павагі да Святой Дзевы, усведамлення Яе велічы і
любові да Яе.
Сапраўднае ўшанаванне
Найсвяцейшай Дзевы
пяшчотнае.
[107] Па-другое, гэтае ўшанаванне
пяшчотнае, гэта значыць, поўнае даверу да Найсвяцейшай Дзевы, як у дзіцяці да
сваёй маці. Душа прыбягае да Яе ўва ўсіх патрэбах душы і цела з вялікай простасцю,
даверам і пяшчотай. Яна просіць дапамогі ў сваёй добрай Маці ў любы час, у
любым месцы і ў кожнай справе: у сумневах, каб атрымаць святло; на бездарожжы,
каб знайсці добры кірунак; у спакусах, каб атрымаць дапамогу; у слабасцях, каб
быць узмоцненай; у паразах, каб узняцца; у безнадзейнасці, каб атрымаць надзею;
у скрупулёзнасці, каб яе пазбыцца; у крыжах, працы і жыццёвых выпрабаваннях,
каб атрымаць суцяшэнне. Нарэшце, ува ўсіх бедах цела і душы Марыя — сталы
прытулак для такой душы, без страху надакучваць гэтай добрай Маці і не
падабацца Езусу Хрысту.
Сапраўднае ўшанаванне
Найсвяцейшай Дзевы святое.
[108] Па-трэцяе, сапраўднае ўшанаванне
Святой Дзевы святое, гэта значыць, яно дае душы ласку пазбягаць граху і наследваць
цноты Найсвяцейшай Дзевы, асабліва Яе глыбокую пакору, жывую веру, сляпую
паслухмянасць, няспынную малітву, поўнае ўтамаванне плоці, боскую чысціню,
гарачую любоў, гераічную цярплівасць, анёльскую пяшчотнасць і боскую мудрасць.
Гэта дзесяць галоўных цнотаў Найсвяцейшай Дзевы.
Сапраўднае ўшанаванне
Найсвяцейшай Дзевы сталае.
[109] Па-чацвёртае, сапраўднае ўшанаванне Святой Дзевы сталае. Яно ўмацоўвае
душу ў добрым, дае ласку не пакідаць лёгка пабожныя практыкаванні. Яно робіць
душу адважнай, каб супрацьстаяць свету, яго модзе і правілам, целу з яго
смуткам і дрэннымі схільнасцямі, а таксама д’яблу ў яго спакусах. Таму душа,
сапраўды адданая Святой Дзеве, не зменлівая, не смутная, не скрупулёзная, не
баязлівая. Гэта не значыць, што яна ніколі не падае і не змяняе сваіх пачуццяў
у сваёй пабожнасці. Але, калі яна падае, то ўздымаецца, працягваючы руку да
сваёй добрай Маці; калі яна ўпадае ў сухасць, то занадта не турбуецца, бо
справядлівы і верны прыхільнік Марыі жыве верай у Езуса і Марыю, а не
пачуццямі.
Сапраўднае ўшанаванне
Найсвяцейшай Дзевы бескарыслівае.
[110] Па-пятае, сапраўднае ўшанаванне
Святой Дзевы бескарыслівае, гэта значыць, яно дае душы ласку не шукаць сябе,
але толькі Бога ў Яго Святой Маці. Сапраўдны прыхільнік Марыі не служыць гэтай
велічнай Каралеве ў духу выгады і ўласнага інтарэсу ані дзеля свайго зямнога,
ані дзеля вечнага, ані дзеля цялеснага, ані дзеля духоўнага дабра, але толькі
таму, што Яна заслугоўвае, каб Ёй служылі, і толькі Богу ў Ёй. Гэтая душа
любіць Марыю не таму, што тая нешта дзеля яе робіць ці таму, што спадзяецца нешта
атрымаць ад Яе, але таму, што гэта любая Дзева. І таму душа любіць Яе і верна Ёй
служыць як у нясмаку і сухасці, так і ў слодычы і чулым запале. Душа любіць Яе
як на Кальварыі, так і на вяселлі ў Кане. O! Як жа гэты прыхільнік Святой Дзевы, што не шукае сябе ў
служэнні Дзеве, прыемны і каштоўны ў вачах Бога і Яго Святой Маці! Але як жа іх
сёння мала! Менавіта дзеля таго, каб іх сталася больш, я ўзяўся за пяро і пачаў
пісаць на паперы ўсё тое, чаму плённа навучаў публічна, а асабліва падчас місіяў
на працягу доўгіх гадоў.
Прадказанне наконт сапраўднага
ўшанавання Найсвяцейшай Дзевы.
[111] Я ўжо шмат сказаў
пра Найсвяцейшую Дзеву. Але я маю сказаць яшчэ больш і не змагу сказаць
нязмерна больш з-за свайго няведання і недахопу часу, бо я маю намер уфармаваць
сапраўднага прыхільніка Марыі і сапраўднага вучня Езуса Хрыста.
[112] O! Як бы была ўзнагароджаная гэтая маленькая праца, калі б
яна трапіла ў рукі душы, народжанай з Бога і Марыі, а не з крыві і жадання
плоці ці волі чалавека. Каб яна ласкай Духа Святога адкрыла ёй цудоўнасць і
каштоўнасць сапраўднага і велічнага ўшанавання Найсвяцейшай Дзевы, пра якое я
зараз буду казаць! Калі б я ведаў, што мая грэшная кроў можа паслужыць таму,
каб уліць у сэрцы праўды, пра якія пішу ў гонар маёй дарагой Маці і велічнай
Гаспадыні, бо я апошні з Яе дзяцей і нявольнікаў, то замест атраманту ўжыў бы ўласную
кроў у надзеі знайсці шляхетныя душы, што праз сваю вернасць форме ўшанавання,
якой я навучаю, узнагародзяць маю дарагую Маці і Гаспадыню за ўсе страты, якія
Яна мела з-за маёй няўдзячнасці і нявернасці.
[113] Як ніколі раней я ажыўлены
верай і надзеяй, што здзейсніцца ўсё тое, што глыбока вырыта ў маім сэрцы і аб
чым я прашу Бога ўжо доўгія гады. А менавіта ведаць, што раней ці пазней у
Найсвяцейшай Дзевы будзе больш дзяцей, слугаў і нявольнікаў любові, а плёнам
гэтага будзе тое, што Езус Хрыстус, мой дарагі Настаўнік, будзе валадарыць у
сэрцах як ніколі раней.
[114] Я прадбачу, як драпежныя звяры злятуцца са злосцю, каб сваімі д’ябальскімі зубамі разарваць гэтую маленькую кніжачку і таго, кім Дух Святы паслужыўся, каб яе напісаць, альбо прынамсі схаваць яе ў цемры і цішы якога-небудзь куфара, каб толькі яна ніколі не з’явілася. Яны нават будуць атакаваць і пераследваць тых, што будуць яе чытаць і практыкаваць тое, што там напісана[1]. Але нічога! Нават лепш! Гэта нават дадае мне адвагі і надзеі на вялікі поспех, гэта значыць, на вялікую эскадру мужных і адважных жаўнераў Езуса і Марыі, мужчынаў і жанчынаў, каб змагацца са светам, д’яблам і сапсаванай натурай у згубныя як ніколі раней часы, што павінны надысці!
Qui legit intelligat.
Qui potest capere capiat.
[1] Гэтае прадказанне здзейснілася даслоўна. На працягу
ўсяго XVIII стагоддзя паслядоўнікі св. Людовіка пакутвалі ад
нападаў янсэністаў з-за стараннасці ў распаўсюджванні гэтага ўшанавання, а
каштоўны рукапіс гэтага твору быў схаваны з-за падзеяў францускай рэвалюцыі.
Яго знайшлі толькі ў 1842 годзе ў куфары сярод іншых старых кнігаў. Праз год
яго ўпершыню апублікавалі.
